جشن جهانی نوروز چه شد؟
*نگاشته احمد حاشیه ساز
ایرانگرایی (ملی گرایی با خوانش احمدی نژاد) مقوله ای است که تا کنون به طور شایسته به آن پرداخته نشده است. در واقع در واکنش ملی گرایی و اسلام ستیزی (در پوشش عرب ستیزی) دوران پهلوی، پس از انقلاب حساسیت منفی نسبت به دم زدن از ملیت فراگیر شد. با این حال شکاف میان اسلام و ملیت، همواره مسبب تناقضات و خسارتهایی برای کشور بوده و جریانات فکری و اجتماعی، در طرفین این فضای تقابلی صف آرایی کرده اند.
اما احمدی نژاد در بالاترین مقام رسمی کشور پس از انقلاب، جسورانه دم از ایران زد و تلاش کرد گفتمانی را عرضه کند که در آن ملیت ایرانی با دیانت اسلامی همنشین و همساز است. در بدو کار چنین می نمود که این رویه صرفا یک حرکت پراگماتیستی (عملگرایانه) برای ترمیم شکاف مذکور است. اما تبیین هایی که توسط احمدی نژاد و مشایی در باب ایران ارائه شد، حاکی از آن بود که ایرانگرایی آنان یک اعتقاد عمیق و منسجم است. ایرانگرایی احمدی نژاد با ملیگرایی منورالفکران قجری و دوران پهلوی تفاوتی بنیادین داشت: آنها نژادگرا بودند (برای مثال لقب آریامهری که به شاه مخلوع داده شد، مبین این حقیقت است) ولی این یکی صرفا فرهنگی است. شاید مهمترین عنصر این ایرانگرایی فرهنگی، جشن و سنت گرامیداشت نوروز باشد.
در سطح بین الملل احمدی نژاد با چنین مبنایی، و به منظور همبسته تر کردن ملتها و دولتهای منطقه و حوزه فرهنگ نوروز، بانی همایشی در سطح سران چندین کشور شد که به جشن جهانی نوروز موسوم گشت.
این ابتکار مفید، پس از روی کار آمدن دولت یازدهم هم به میزبانی دیگر کشورها ادامه داشت. اما با کمال تأسف امسال خبری از جشن جهانی نوروز نبود. به نظر می رسد که رییس جمهور فعلی علی رغم تمجید ظاهری از ملیت و فرهنگ ایرانی، اعتقاد قلبی یا اراده جدی در گرامیداشت آن ندارد. از این روست که جشن جهانی نوروز را به طاق نسیان سپرده اشت.
۱۳۹۵/۱/۸