مدیران دولت یازده در پی احیای "سازمان پرورش افکار "
چندی قبل یکی از مدیران آموزش و پرورش گفته بود که باید برجام را وارد کتابهای درسی دانش آموزان کرد. ابتدائا کمتر کسی این سخن سخیف را جدی گرفت و بیشتر بر شیرین کاری متداول مدیران دولتی حمل شد؛ اما در کمال ناباوری روابط عمومی آموزش و پرورش شهر تهران، همان سخن را به یک بخشنامه تبدیل و رسما اعلام داشت که:
"کلاس برجام شامل 4 ساعت مطالعه وتحقیق با موضوع (برجام) با محتوای مشخص به عنوان فوق برنامه یا فعالیت های مکمل درس تاریخ به مدارس دوره متوسطه دوم ابلاغ می‌کند و پس از تصویب شورای مدارس اجرا خواهدشد."
البته اگر واقعا امکان و اجازه بررسی و تحقیق بیطرفانه در خصوص برجام در مدارس داده شود، جای خوشوقتی خواهد بود؛ چرا که برجام در حقیقت حلقه اخیر از معاهدات ننگ آور معاصر ایران است و در ردیف گلستان و ترکمانچای و پاریس و 1919 و... می نشیند. اما قدر مسلم هدف دستگاه تبلیغاتی دولت چنان نیست. اعتدالگرایان بهره برداری از انواع و اقسام روشهای تبلیغات رسانه ای را کافی ندانسته و برای پیشبرد منویات خود در کار "شستشوی مغزی" نوباوگان افتاده اند.
این رویکرد جدید دولتیان یادآور تبلیغات فاشیستها و نمونه وطنی آن "سازمان پرورش افکار" دوران رضاخانی است. گویا زمامداران دولت یازدهم، بدشان نمی آید آن سازمان رسوا را احیا کنند و فقط به جای نشر "شاهپرستی"، "غرب پرستی" و "ظریف ستایی" را به خورد خلق خدا دهند. اما غافل نباید بود که همان قدر که سازمان پرورش افکار توانست رضاخان را در ایران موفق جلوه دهد، "سازمان تمجید از برجام" نیز خواهد توانست این معاهده جهنمی را آبرومند نمایش دهد.
۱۳۹۴/۱۱/۹
https://telegram.me/hashiesaz/67
سال به سال، قربان پارسال
سالی که آقای خاتمی در کسوت ریاست جمهوری به فرانسه رفت، ژاک شیراک رییس جمهور فرانسه بر طبق عرف معمول دیپلماتیک از خاتمی استقبال رسمی به عمل آورد. نکته غم انگیز ماجرا آن بود که شیراک روی پله های کاخ الیزه ایستاد تا خاتمی، بدون همراهی میزبانش مسیر اتوموبیل تا پله های کاخ را طی کند. این عمل فرانسویان، تحقیر یک ملت محسوب می شد.
اما این بار که آقای روحانی به فرانسه رفت، فرانسوا اولاند به عنوان رییس جمهور حاضر به استقبال رسمی از روحانی نشد و وزیر خارجه اش را فرستاد. این شاید در تاریخ روابط دیپلماتیک بی نظیر باشد، که کشوری با یک کشور مستقل دیگر چنین برخوردی نماید. متاسفم، و سر به دیوار می کوبم از این همه تحقیری که بر ملت ایران روا می رود.
از این بر میهن خود می ترسم که این سلسله نامبارک ادامه یابد، مثلا ظریف یعد از روحانی رییس جمهور شود، آن وقت معلوم نیست که اروپاییان چه خفت بدتری به ایران بدهند.
۱۳۹۴/۱۱/۸
https://telegram.me/hashiesaz/65
برشی از یک کتاب: چرا در سالهای اخیر درست گفتن و درست نوشتن دشوار شده است؟
متنی که در زیر می آید، در پی پاسخ به پرسش بالاست. داوری اردکانی در این باره معتقد است که گناه بدنویسی، به گردن وضعیت آشفته ناشی از شبه مدرنیته ایرانی است، و نه ندانستن ادبیات و آیین نگارش. من خود در ادارات و دانشگاهها، بارها و بارها شاهد غلط نویسی کسانی بوده ام که از قضا در سطوح بالای تحصیلی اند. البته تعلیل وی از این داستان غمناک، وجهی خاص از ماجراست و نه همه آن. در حقیقت در سالهای اخیر به خلاف دوران نه چندان دور که آموزش متون کهن و فاخر ادبی همچون گلستان سعدی، محور آموزشی مدارس بود؛ آن شیوه و روش به حاشیه رفته و دانش آموزان و دانشجویان ما مشغول مسایل دیگرند. مع ذلک، این متن هم خواندنی و محل تأمل می تواند بود:
آیا توجه کرده اید در سالهای اخیر آموزش درست گفتن و درست نوشتن دشوار شده است؟ در شرایط متعارف درست سخن گفتن و درست نوشتن را می توان آموخت، اما نمی دانم چرا اکنون این کار بسیار دشوار شده است و مخصوصا درست نوشتن را نه امری عادی بلکه یک فضیلت باید به حساب آورد؟ اکنون کمتر نامه اداری و رسمی نوشته می شود که عباراتش رسا باشد و در آن هیچ غلط املایی و انشایی نتوان یافت. این سخن را نویسنده به قصد عیب جویی و ملامت نمی گوید، بلکه به عنوان پرسش کننده می پرسد که چرا و چه شده است که در یک سازمان بزرگ اداری و حتی علمی کمتر کارمندانی پیدا می شوند که سخن مستقیم را به زبان درست و روشن بنویسند؟ اگر گمان کنند که می توان منشیان نامه ها را در یک کلاس ادبیات گرد آورد و به آنها رسم درست نوشتن را آموخت کار را ساده گرفته اند. این منشیان همگی سالها درس ادبیات و دستور زبان خوانده اند و آن خوانده ها به کار نخواهند و نتوانند بست. آفت زبان ما از بیرون نیامده است که از بیرون اصلاح شود و مردمان صورت اصلاح شده آن را به کار برند. ما خود زبانیم. زبان جلوه وجود ماست، پس پریشانی زبان نیز باید در وجود ما سامان و قرار پیدا کند. ... زبان رسمی نیز انعکاس وجود ما در عالم است و ارتباط و نسبت ما با عالم یا گسستگی این ارتباط و نسبت را نشان می دهد. وقتی ارتباط ها گسسته است، همزبانی و همداستانی آسان نیست. (رضا داوری اردکانی؛ درباره غرب؛ انتشارات هرمس؛ 1393؛ ص:238، مقاله گفتگوی تمدنها چیست و چگونه تمدنها گفتگو می کنند؟)
۱۳۹۴/۱۰۲۹
https://telegram.me/hashiesaz/61
به جای حرص خوردن بر مصادیق رد صلاحیت، به فکر اصلاح قواعد باید بود
معمولا پیش از برگزاری انتخابات مجلس، شاهد هیاهو و اعتراض بر سر رد
صلاحیت عده ای از داوطلبان هستیم. فارغ از اینکه حق با کیست، و آیا
هیئتهای اجرایی و نظارت بجا عمل کرده اند یا خیر، نمی دانم چرا کسی به فکر
اصلاح قوانین مربوطه نمی افتد تا لااقل قوانین آن قدر شفاف گردند که طرفین
و مردم نظاره گر، تکلیف خود را بدانند. قانونی که در آن از جمله موازین
صلاحیت نامزدی را اعتقاد به اسلام و جمهوری اسلامی و ولایت فقیه دانسته،
بی آنکه این اعتقاد که امری قلبی و البته ذومراتب و مشکک است را تعریف
نماید و برای آن معیارها و ضوابطی بین الاذهانی و قابل راستی آزمایی وضع
کند؛ بلاشک دست مجری را برای هر گونه اعمال ذوق و سلیقه باز گذاشته است.
مضحکتر از این قواعد بی قواره، خبرهایی است که رسما از چانه زنی رییس
جمهور و رییس مجلس با مصادر امر برای گرفتن صلاحیت داوطلبان می آید. این
همه دور از موازین عقلانی دموکراسی و حاکمیت قانون می نماید؛ لکن مع الاسف
قرار نیست اصلاح شود و کار به تعارف و چانه زنی همچنان خواهد گذشت.
تحلیلم از قضایا این است که به رغم ناراحتی ظاهری دو رییس قوه، این نتایج
برای صلاحیت ها کاملا به نفع جریان "برجامگرا" است؛ چرا که رادیکالهای
جریانات سیاسی قلمع و قمع شده و راه برای تشکیل یک مجلس گوش به فرمان و
منقاد رییس فعلی مهیاتر. مجلسی که بتواند امثال معاهدات ننگین و خانمان
برانداز برجام را در کمتر از بیست دقیقه تصویب کند، بی آنکه اندک صدایی در
آن به مخالفت شنیده نشود.
https://telegram.me/hashiesaz/60
۱۳۹۴/۱۰/۲۸
http://72sq.com/87165
Telegram.me/sq72_com